شهید محمدرضا میرزایی امیرآبادی

زندگی نامه شهید محمد رضا میرزایی‌ امیر آبادی

شهید محمّدرضا میرزایی امیرآبادی، فرزند غلامرضا، در تاریخ ۱۳۴۲/۸/۱ هجری‌شمسی در خانوده‌ای مذهبی در اردکان متولّد شد. او پنجمین و اولّین و تنها فرزند پسر خانواده میرزایی بود؛ لذا تولّد او بسیار خانواده را خوشحال و مسرور کرد. پر واضح است که برای والدین بسیار عزیز بود. پس از انتخاب نام نیک در تربیتش کوشیدند. او کودکی را در سایه محبّت پدری زحمتکش و کشاورز و در دامان پر مهر مادری خانه‌دار و متدیّن و ولایی گذراند. در یکی از دبستان‌های یخدان میبد دوره ابتدایی را گذراند؛ سپس تحصیل را رها کرد و به شغل بنّایی مشغول شد. سنّ واقعی شهید میرزایی ۵ سال از سنّ شناسنامه‌ای او بیشتر بود؛ لذا زمانی که به سن ۱۹ سالگی رسید؛ یعنی در بهار ۱۳۵۸، با دختری عفیف و متدیّن از اردکان -که دختر خاله‌اش بود- ازدواج کرد؛ چون سنّ شناسنامه‌ای او ۱۵ سال و مدّت زیادی به سربازی‌اش مانده بود، ثمره این ازدواج سه فرزند پسر بود.زمانی که به سنّ قانونی شناسنامه‌ای برای خدمت سربازی رسید، به خدمت سربازی رفت و خوشحال بود که خدا می‌خواسته در نظام جمهوری اسلامی خدمت کند که شناسنامه‌اش ۵ سال پس از تولّدگرفته شده است. ۴۰ روز اوّل را در شاهرود به آموزش گذراند. سپس تربیت صحیح و طینت پاک، او را بر آن داشت که از عمر و فرصت پیش آمده استفاده بهینه نماید و با یک تیر دو نشان زد؛ داوطلب خدمت در مناطق عملیّاتی و غرب کشور شد و همسنگر قدسیان و شیر مردان جبهه‌های نبرد با دشمنان اسلام گردید، هم خدمت سربازی را انجام داد و هم دینش را نسبت به انقلاب ادا نمود. شهید میرزایی جوانی بود بسیار خوش اخلاق و مردمی؛ عاشق خدمت به مردم بود. اهل نماز اوّل وقت و جمعه و جماعت بود. تا می‌توانست نماز جمعه‌اش ترک نمی‌شد. او عاشق انقلاب و امام و اهل بیت(ع) خصوصاً امام حسین -علیه السّلام- بود. امکان نداشت پس از آشامیدن آب یادی از لب تشنه امام حسین(ع) نکند. بسیار حسّاس بود که در آب اسراف نشود و می‌گفت: «این همان آبی است که لب های خشک امام حسین -علیه السّلام- به آن نرسید تا شهید شد.» علاوه بر عمل به واجبات و ترک محرّمات به مستحبّات بسیار اهمّیّت می داد. به والدین بسیار احترام می‌گذاشت و کمک کار آنها بود. سرانجام این رزمنده دلیر اسلام پس از ۴ نوبت اعزام به جبهه و گذراندن بیش از ۱۱ ماه از عمر کوتاه و با برکت خویش در جهاد و دفاع از میهن اسلامی در ناحیه غرب کشور در مسئولیّت ‌های تک تیراندازی تا رانندگی آمبولانس، در تاریخ ۱۳۶۳/۱/۱۸ در منطقه عملیّاتی پیرانشهر بر اثر اصابت گلوله به پهلوی چپش به شدّت مجروح شد و بر اثر شدّت جراحات روح بلندش به بهشت پر کشید و به خیل شهدا پیوست وموجب سرافرازی خود ، خانواده و اسلام گردید. پیکر پاک و مطهرش پس از تشییع با شکوه توسط مردم قدرشناس اردکان و میبد به علت سکونت والدینش در گلزار شهدای امیرآباد به خاک سپرده شد.

روحش شاد و یادش گرامی باد.