شهید حسین احمدی احمد آبادی

مقام معظم رهبری: بازماندگان و عزیزان شهدا باید همواره شکرگزار خداوند باشند.

امام سجاّد(ع): مرگ‌ عادت ماست و شهادت کرامت ما.

این شهید بزرگوار فاقد وصیتنامه می باشند.

شهید حسین احمدی

اطلاعات شخصی شهید

  • نام ونام خانوادگی: حسین احمدی احمد آبادی
  • نام پدر: رضا
  • تاریخ تولد: ۱۳۴۶/۰۱/۰۱
  • محل زندگی: احمدآباد‌ اردکان
  • میزان تحصیلات: چهارم ابتدایی
  • محل تحصیل: دبستان احمدی احمدآباد
  • ووضعیت تاهل: مجرّد
  • حرفه: بنّا
  • نام عملیات: نصر‌‌ ‌۹
  • تاریخ شهادت: ۱۳۶۶/۰۹/۰۲
  • محل شهادت: حاج عمران
  • محل خاک سپاری: گلزارشهدای احمدآباد
  • سن: ۲۰سال و۸ماه
  • سمت در جبهه: تک‌تیرانذاز
  • نام یگان: ارتش جمهوری اسلامی ایران

زندگی نامه شهید حسین احمدی احمد آباد

شهید حسین احمدی احمدآبادی فرزند رضا، در اوّلین روز فروردین سال ۱۳۴۶ هجری شمسی هم زمان با عید نوروز در خانواده ای بسیار فقیر و مستضعف اما مذهبی و متدیّن در احمدآباد اردکان چشم به جهان گشود و با تولّد خود، شادی مضاعف را با شادی عید برای خانواده اش در آمیخت و تلخی تنگدستی را برای چند صباحی از ذهن خانواده زدود.
پدرش فردی علیل بود و مشکل ناتوانی جسمی داشت که بیشترین زحمت و رنج زندگی بر دوش مادر توانا و شیر دل او بود که با زحمت فراوان علاوه بر کارهای منزل، مجبور بود در بیرون از خانه نیز برای دیگران کار کند تا هزینۀ زندگی خود ، فرزند و شوهرش را تأمین نماید. به هر حال حسین در دامن پر مهر چنین مادری و با چنین رنجی، کودکی را گذراند.
در شش سالگی به مدرسه رفت و تا کلاس چهارم ابتدایی را در دبستان احمدی احمدآباد اردکان تحصیل کرد؛ اما مشکلات و فقر و تهیدستی والدین موجب شد که نتواند به تحصیل ادامه دهد و مجبور به ترک تحصیل و اشتغال به کار آزاد شد. کار بنّایی را انتخاب کرد. کم کم در این حرفه استاد و زبردست شد و خانواده را در امرار معاش کمک می کرد.او که تمام تلخی های زندگی را چشیده بود و با آنها دست و پنجه نرم کرده بود و مشکل زندگی را با خون و پوست خود لمس نموده بود، سعی می کرد باری از دوش دیگران بر دارد.
جوانی بسیار مؤدّب و خوش اخلاق بود. اهل نماز جماعت و نماز اوّل وقت بود. در مراسم مذهبی شرکت می کرد. سعی می کرد به اقوام و فامیل سر بزند.از همه مهمّتر چون مرارت فقر را چشیده بود، سعی می کرد دست خالی نیز نباشد. هم او همه را دوست می داشت و هم همه او را دوست داشتند. سخاوتمند بود و دستی باز داشت. بسیار محجوب بود و محجوب. سعی در انجام واجبات و ترک محرّمات داشت.
زمانی که به سن سربازی رسید، به خدمت مقدّس سربازی اعزام شد. موقعی که جبهه های دفاع به وجودش نیاز داشت، داوطلب رفتن به جبهه شد و رهسپار جبهه ها گردید. سختی زندگی و مشکلاتی که تحمّل کرده بود، نردبان ترقّی معنوی او گردید.
او که در کوران زندگی آب دیده شده بود و عشق به امام و انقلاب و مردم در قلبش موج می زد، راهی جبهه شد و به دفاع از اسلام و مسلمین و کشور اسلامی ایران پرداخت تا اینکه در تاریخ ۱۳۶۶/۹/۲ در منطقۀ حاج عمران در عملیّات نصر ۹ به شدّت مجروح شد .بر اثر جراحت وارده، روح بلندش از قفس کوچک جسمش به رضوان پر کشید و به شهادت رسید.پیکر پاکش پس از تشییع با شکوه توسط مردم شهید پرور اردکان و احمدآباد در گلزار شهدای احمدآباد به خاک سپرده شد.

روحش شاد و راهش پر رهرو باد.


ما را در شبکه های اجتماعی دنبال نمایید:
لینک کوتاه: http://ganjine-420.ir/IPUiL

نظر خود را بیان کنید

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.