شهید محمد علی احمدیان احمد آبادی

زندگی نامه شهید محمّد علی احمدیان احمد آبادی

خبر تولّد کودکی در اوّل تیر ماه ۱۳۴۲ در احمد آباد موجب امید و شور و نشاط خانواده غلامرضا احمدیان گردید. به علّت اعتقاد آنان به اهل بیت عصمت و طهارت -علیهم السّلام- این کودک، “محمّد علی” نام گرفت.

دوران کودکی و نوجوانی را در محیطی سالم و ساده سپری نمود. تحصیل دوران ابتدایی و راهنمایی را در احمد آباد با موفّقیّت پشت سر گذاشت. دوره متوسطه را تا کلاس سوّم، در دبیرستان شرف اردکان طی نمود. سپس جهت تحصیل علوم دینی دبیرستان را رها کرد و در حوزه علمیّه امام صادق- -علیه السّلام– در اردکان مشغول به تحصیل شد. در مراسم مذهبی و عزاداری حضوری فعّال داشت.در پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی ایران جزو جوانانی بود که در اوج خفقان به پخش اطلاعیه و شعار نویسی علیه حکومت طاغوت مبادرت می نمودند،که در همین رابطه توسط مزدوران حکومت شاه بازداشت نیز گردید.

۱۵ ساله بود که مبارزات ملّت ایران به رهبری امام خمینی (ره) به بار نشست و ملّت ستم دیده٬ طعم آزادی و استقلال را چشید. روحیه مبارزاتی وی٬ او را در سال ۱۳۶۰ به جبهه های حق علیه باطل کشاند و به نبرد با متجاوزین بعثی پرداخت.دو نوبت به جبهه اعزام شد. حدود ۱۱ ماه در جبهه حضور داشت؛ اما روح بلند او در کالبد خاکی وی نگنجید و سرانجام چون کبوتری خونین بال در حالی که ندای یا زهرا و یا مهدی او در کربلای شوش طنین افکن بود٬ در عملیّات “فتح المبین” در تاریخ ۲۹\۱\۱۳۶۱ به سوی معبود و دیار جاودان شتافت.پیکر پاکش پس از تشییع با شکوه بر روی دستان امّت حزب الله، در گلزار شهدای احمدآباد اردکان به خاک سپرده شد.

یادش گرامی و راهش پر رهرو باد.

وصیت نامه شهید بزرگوار

بسم الله الرحمن الرحیم
بنام خدایی که از او هستیم و بازگشت همه بسوی اوست
 فالذین هاجروا و اجرجوا من دیارهم و اوذوا فی سبیل و قاتلوا وقتلو الاکفرن عنهم سیئاتهم ولا خلنهم جنات تجری من تحتهاالانهار ثواباً من عند الله عنده حسن الثواب.

پس کسانی که هجرت کردند و از خانه و دیار خود خارج شده اند و در راه خدا اذیت شده اند و کشته اند و کشته شده اند می پوشانیم از آنان گناهانشان و او را داخل بهشتی که در زیر آن نهرها و قرار می دهیم برای آنان از بهترین ثوابها. با سلام و درود فراوان بر مهدی موعود و منجی عالم بشریت و نایب بر حقش خمینی بت شکن و با سلام به روان پاک شهدای اسلام و به امید پیروزی هر چه زودتر اسلام و مسلمانان بر کفر و کافران ، وصیت نامه خود را شروع می کنم :
 حضور محترم امت شهیدپرور و قهرمان احمدآباد و هرکجای ایران و کشورهای اسلامی سلام عرض می کنم و امیدوارم که سلامت باشید . خدمت خانواده عزیز و گرامیم سلام عرض میکنم و امیدوارم در پناه ایزد متعال بسرببرید و امیدوارم که بعد از شهادت من ناراحت نشوید و گریه و زاری نکنید چون گریه و ناراحتی شما باعث خوشحالی دشمنان اسلام می شود . من می دانم که با شهید شدن من داغ شما تازه  می شود و حق هم دارید ولی از خدای خود یاری بخواهید که شما را خون سرد و خوشحال کند . و هر وقت به یاد من و برادر شهیدم افتادی و خواستی گریه بکنی به یادحسین و یارانش باش و گریه برای آنان بکن و هرگز لباس سیاه به جز در ماه محرم نپوشید. پس من خوشبختی خود را در همین به جبهه رفتن و مرگ در راه خدا را سعادت و خوشبختی خود می دانم . و شما نباید ناراحت باشید از کشته شدن من چون من به ندای( هل من ناصر ینصرنی )حسین(ع) و امام خمینی که راه امام حسین را طی می کند پاسخ دادم . و به آرزو و خوشبختی خود رسیدم و شما باید به آیه شریفه قرآن که می گوید: ولا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله امواتاً بل احیاء عند ربهم یرزقون و گمان مبرید کسانیکه در راه خدا کشته شده اند، مرده اند بلکه زنده اند و در نزد خدایشان روزی  می خورند . ایمان داشته باشید. در پایان از شما و کلیه افرادی که روزی به آنان بدی کردم می خواهم که مرا ببخشند و پشتیبان روحانیت و رهنمودهای آنان باشند . به امید پیروزی لشکریان اسلام بر سپاه کفر و پیروزی مسلمانان جهان بر تمامی استکبار . 

خدا نگهدار    
تاریخ جمعه ،۲۵\۱۰\۱۳۶۱